لب من به شکوه واشد زفراق دلربایی            جه شود که ماه زیبا تونقاب برگشایی

همه در محافل خود سخن ازجمال گویند        دل من درانتظارت به هوای مه لقایی

اگراین فراق روزی به وصال اوسرآید             چه خوش است آنرسیدن زپس همه جدایی

همه عیب این ندیدن زمن است ای گل ناز       توطبیب مهربانی که همیشه بر سرآیی

بود آرزویاینکه دربسته باز گردد                     غم سربه راز گویم به امید آشنایی

دل من کندشکایت که چرا شها جدایی           چو گنهه زیادباشد چه طلب کنی عطایی

خم آن زلف چلیپا شکند دل حزینم                 توبیا امید فردا بده مژده وفایی

به دوطاق ابروانت شده است سجاده گاهم   بنهم سر ازبرای نو که سایه خدایی

به امید وصل جانان شب وروز من ندارم          مه من دوای دردم توامید واتکایی

هله ای امید واران برسد وصال عشقش        وه از این خمار نرگس گل باغ بی ریایی

(سروده ی فاطمه سعادت یار نیمه ی شعبان 79)